KENDİ KENDİNE SORULAR

 Belki  en  büyük  savaşları  kendi  içimizde

 yaşıyoruz,  arzularımız korkularımızla çarpışıyor,

 özlemlerimiz kuşkularımızla vuruşuyor, hayallerimiz

 acı tecrübelerimizin bize kurduğu pusulara düşüyor,

 mutluluğa doğru coşkulu bir koşu tutturma isteği en

 olmadık anda kaçıp gidecek huzurun ihanetinden

 endişeleniyor.

 Özgürlüğe kendimizi bir boşluğa bırakır gibi bırakma

 dürtüsü, bizim özgürlüğümüzün bir başkasının esaretine

 yol açacağının tedirginliğiyle kuşatılmışken biz özgür

 olabilir miyiz sorusu büyüyor içimizde. Geçmişe olan

 borcumuz geleceği yaratma gücümüzü  zayıflatıyor.

 Alışkanlıklarımız heyecanlarımızla boğuşuyor.

 Kendi kendimizle savaşıp, cevaplarını bilmediğimiz

 sorularla allak bullak oluyoruz.

 Bizim isteklerimiz başkasına acı verecekse,

 isteklerimizden vaz mı geçmeliyiz, vazgeçmenin bize

 çektireceği acı, sevdiğimiz birinin çekeceği acıdan

 daha mı az yaralar bizi?

 Sevdiklerimize olan borcumuz ne, peki kendimize olan

 borcumuz?

 Bu hayatı nasıl yaşamalıyız?

 Huzuru mu aramalıyız heyecanı mı?

 Yaptıklarımızdan pişman mı oluyoruz yoksa

 yapmadıklarımızdan mı, gelecekte hangisi takılır

 aklımıza? Bizim mutluluğumuzun yolu bir başkasının

 mutsuzluğundan geçiyorsa, değiştirmeli miyiz yolumuzu?

 İnsan en büyük savaşı kendi içinde veriyor.

 Birbiriyle çelişen duygularımızla hırpalanıyoruz,

 kimsenin görmediği bir savaş alanı gibi içimiz, kendi

 ölülerimizle doluyor, duygularımızdan hangisi galip

 gelirse gelsin, patlayan duygularımızla birilerinin